Μια ιστορία που μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά είναι εντελώς αληθινή! ... ... Ο Φιλόθεος Αθηναϊδης, καταγόμενος από την Γραμμενίτσα Άρτας, ήταν φοιτητής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ήταν ένας καλός σπoυδαστής φιλoμαθής και εντρυφούσε πολύ στη μελέτη των αγίων Γραφών. Όταν τελείωσε τον κύκλο των σπουδών του, το 1874, ο Διευθυντής της Σχολής τού πρότεινε να χειροτονηθεί ιερέας. Σύμφωνα με τον κανονισμό της Σχολής, για να πάρει το πτυχίο του ο οποιοσδήποτε απόφοιτος έπρεπε πρώτα να χειροτονηθεί ιερέας. Ξαφνικά από μέσα του αναπήδησε ένας πόθος για ιεραποστολική δράση και αρνείται να χειροτονηθεί. Ο διάλογος που έγινε μεταξύ αυτού και του τότε Διευθυντή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης είναι αξιόλογος, αποκαλυπτικός και μεγάλου ενδιαφέροντος. Αποκαλύπτεται ένα γνήσιο Ορθόδοξο ιεραποστολικό φρόνημα. Η καρδιά του Φιλόθεου επυρπολείτο από πόθο προσφοράς και θυσίας, να πάθει και να υποφέρει για το Χριστό. Ήθελε να γίνει Ιεραπόστολος. Ο Φιλόθεος, προσκλήθηκε να χειροτονηθεί και μάλιστα του είπαν ότι είχε «προοπτικές» να γίνει αρχιερέας. - Όλα καλά και άγια, είπε, αλλά η εντολή του Χριστού; - Ποια εντολή; τον ρώτησε ο Διευθυντής της Σχολής. - Η εντολή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28/κη,19). Εφόσον υπάρχει έστω και ένας άπιστος πάνω στη γη που δε γνωρίζει το Χριστό και το ευαγγέλιο, η εντολή αυτή υποχρεώνει όλους τους πιστούς να εργάζονται για τον ευαγγελισμό τους. Γιατί οι άλλες Εκκλησίες εργάζονται ιεραποστολικά μέσα στους απίστους και τους αγρίους; Υπάρχουν εκατομμύρια άπιστοι και ειδωλολάτρες. Ποιος θα τους διδάξει; Ποιος θα τους φωτίσει; Ποιος θα εκπληρώσει την εντολή του Χριστού, αν δεν το κάνουμε εμείς οι Χριστιανοί; Αν όλοι γίνουμε αρχιερείς μένοντας στο ίδιο μέρος, πού είναι τότε το ευαγγελικό παράγγελμα και η αποστολική εργασία στους απίστους; Ο Παύλος περιγράφει όλες τις κακουχίες που πέρασε για το ευαγγέλιο του Χριστού (Β' Κορινθ. 11/ια,23-28). Και όλα αυτά τα πέρασε για τη σωτηρία των αδελφών, για να τους οδηγήσει στη Χάρη του Θεού μέσω του Ευαγγελίου, για να εκπληρώσει την εντολή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη!» - Κι εμείς, απάντησε ο Διευθυντής, εκτελούμε αυτή την εντολή. Η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία εργάζεται μεταξύ των απίστων, αποστέλλει Ιεραποστόλους στην Ιαπωνία και την Κίνα που κηρύττουν το ευαγγέλιο και επιστρέφουν αθάνατες και λογικές ψυχές στον Ιησού Χριστό. Στο Πεκίνο υπάρχουν πάνω από 50.000 Ορθόδοξοι Χριστιανοί Κινέζοι. Έχουν ναούς, επισκόπους, ιερείς, διαβάζουν το Λόγο του Θεού στην κινέζικη γλώσσα. - Αφού, λοιπόν, κ. Διευθυντά, η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία εργάζεται ιεραποστολικά κι έτσι εκπληρώνει την εντολή του Χριστού, γιατί να μην εργάζεται και η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, αυτή που στο παρελθόν τόσο καλά εργάστηκε, διά των μεγάλων της φωστήρων, για την επιστροφή των Σλάβων, των Βουλγάρων και τόσων άλλων λαών; - Με ποια μέσα; ρώτησε ο Διευθυντής. - Υπήρξαν περιστάσεις που υπήρχαν πολλά μέσα και μπορούσαν να γίνουν πολλά καλά. Ίσως αντίξοες περιστάσεις δεν το επέτρεψαν, αλλά, Θεού θέλοντος, θα γίνει στο μέλλον. Γιατί οι Ρώσοι να εργάζονται και να τους επαινούμε κι εμείς να αναπαυόμαστε; Γιατί να μένουμε στάσιμοι; Γιατί να μην εργαζόμαστε προς δόξαν θεού για την επιστροφή των αδελφών μας από το σκοτάδι της αγνωσίας στο φως του Χριστού; Όχι, κύριε Διευθυντά! Εγώ δε θέλω να γίνω αρχιερέας! θέλω να κηρύξω το Χριστό μεταξύ των αγρίων και των απίστων. Ας γίνουν άλλοι αρχιερείς. - Ναι, αλλά αν δε χειροτονηθείς, δε θα πάρεις το δίπλωμά σου! - Οι Απόστολοι δεν πήραν θεολογικά διπλώματα για να κηρύξουν την αλήθεια. Αλλά με ειλικρινή πίστη στο θεό, με φλογερή αγάπη στο Χριστό και με ενθουσιώδη ζήλο για την εξάπλωση της αληθινής γνώσης του θεού με το κήρυγμα και το φωτισμό των ανθρώπων. - Ώστε; - Εγώ ούτε θα χειροτονηθώ, ούτε δίπλωμα θα πάρω, αφού αυτός είναι ο κανονισμός της Σχολής! - Και γιατί δε χειροτονείσαι, να πάρεις το δίπλωμά σου, και μετά να ακολουθήσεις την κλίση της καρδιάς σου; - Διότι, για να αξιωθώ αυτού του αξιώματος, πρέπει πρώτα να δοκιμαστώ, να υποφέρω για τον Κύριο, να εργαστώ για τους αδελφούς μου, να κοπιάσω εργαζόμενος για το ευαγγέλιο και μετά να αναλάβω αυτό το μεγάλο φορτίο. Εάν είμαι ιερωμένος, θα κηρύττω αναγκαστικά, διότι θα είναι καθήκον μου και θα ανταμείβομαι υλικά για την εργασία μου αυτή' αλλά τότε πού θα είναι το καύχημά μου ότι υπηρετώ δωρεάν τον Κύριο; Ναι μεν, ο Κύριος διέταξε «τοίς τό ευαγγέλιον καταγγέλουσιν εκ του ευαγγελίου ζεiν» (Α' Κορ. 9/θ,14), αλλά το δέχτηκε αυτό ο πλήρης χριστιανικής αυταπαρνήσεως Παύλος; Όχι βεβαίως (Α' Κορ. θ,14-27). Τι να του έλεγε ο Διευθυντής. Σχεδόν τον μάλωσε. Τον θεώρησε εκκεντρικό. Όταν έγιναν όλα αυτά γνωστά και διαδόθηκαν μεταξύ των συμμαθητών του, οι περισσότεροι ομοίως τον μάλωναν και τον θεωρούσαν παράφρονα. Όταν βγήκε από το Διευθυντήριο ο Φιλόθεος ήταν γαλήνιος και το πρόσωπό του άστραφτε σαν από θεία δόξα. Έτρεξα στο δωμάτιο. Ο Φιλόθεος αποχώρησε από την Σχολή χωρίς το πτυχίο του. Χωρίς να χειροτονηθεί. Ακολούθησε το δρόμο της καρδιάς του. Προς την Ινδία Ο Φιλόθεος Αθηναΐδης, ακολούθησε το δρόμο της καρδιάς του. Ενώ στην αρχή βρέθηκε σε αδιέξοδο, ο Θεός του τα έφερε κατά την καρδίαν του. Γνώρισε τον π. Νεκτάριο, ο οποίος αποσταλείς από το Πατριαρχείο θα πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Καλκούτας Ινδιών και δέχτηκε να τον ακολουθήσει, έχοντας πάντα τον πόθο να διδάξει το ευαγγέλιο σε ανθρώπους που δεν το είχαν ακούσει ποτέ ξανά. Η συνέχεια όμως είναι τόσο εντυπωσιακή και θαυμαστή, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως και απίστευτη. Είναι όμως αλήθεια! Στο νησί των ανθρωποφάγων Στο δρόμο λοιπόν προς την Ινδία, ταξιδεύοντας με πλοίο, και ενώ έπλεαν στον Ινδικό Ωκεανό, τους έπιασε μεγάλη θαλασσοταραχή και το πλοίο ναυάγησε κοντά στα νησιά Τσάγος, νότια των Μαλδίβων νήσων. Από τους επιβάτες του πλοίου οι περισσότεροι κατάφεραν να σωθούν, καθώς κοντά υπήρχε μια συστάδα νησιών. Αλίμονο όμως! Στο νησί κατοικούσε μια φυλή ανθρωποφάγων. Έτσι οι καταταλαιπωρημένοι ναυαγοί, έπεσαν στα χέρια τους και έγιναν τροφή των αγρίων. Πραγματικά φρικιαστικό να βλέπει ο Φιλόθεος τον π. Νεκτάριο, δύο άλλους αλλόδοξους Ιεραποστόλους που είχαν γνωρίσει και τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες του να καταβροχθίζονται ωμοί από τους ιθαγενείς. Πρόκειται για ανθρώπους που θυσιάστηκαν για το όνομα του Χριστού με τον πλέον βασανιστικό τρόπο. Τον Φιλόθεο όμως τον άφησαν για την άλλη ημέρα. Όταν συνήλθε και είδε όλα τα γενόμενα, τον κατέλαβε τρόμος. Γρήγορα όμως ύψωσε το βλέμμα και την καρδιά του προς το Θεό. Και όντως, ο Θεός έδωσε και πάλι θαυμαστή λύση! Ενώ πλησίασαν για να τον φάνε, ξαφνικά σταμάτησαν, έσκυψαν κάτω και άρχισαν να φωνάζουν «ταμπού! ταμπού!» Τι είχε συμβεί; Μια μεγάλη ελιά στο πρόσωπο του που είχε, την είχαν εκλάβει ως ιερό σημάδι που επεδείκνυε τη θεϊκή του καταγωγή... Έπεσαν λοιπόν και τον προσκυνούσαν και του ζητούσαν να μην τους καταστρέψει. Αυτή η «τυχαία σύμπτωση» έγινε η αφορμή για όλη τη θαυμαστή συνέχεια. Ο Φιλόθεος αντιμετωπίστηκε με φόβο ως θεϊκό πρόσωπο. Αυτός εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συγκυρία και φρόντιζε συνεχώς να καλλιεργεί το φόβο και το δέος στους «υπηκόους» του, τους επιβλήθηκε και τους διοικούσε. Του έχτισαν ένα σπιτόδεντρο, απ' όπου με τη βοήθεια του «πρωθυπουργού» του (του πρώην αρχηγού τους) τους διοικούσε. Μετά από κάποιο διάστημα τους επιτέθηκαν οι ιθαγενείς ανθρωποφάγοι από το διπλανό νησί. Τότε, μπροστά στη δύσκολη αυτή περίσταση, χρησιμοποίησε ένα περίστροφο που είχε. Από τότε τον θεωρούσαν το θεό που είχε τον κεραυνό. Αυτό μεγάλωσε το φόβο και το δέος που του είχαν. Το εκπολιτιστικό του έργο Ο Φιλόθεος με το φωτισμό του Θεού και με την προσευχή του άρχισε σιγά- σιγά το εκπολιτιστικό του έργο στους ανθρωποφάγους. Τους έβαλε να πλύνουν καλά όλη την περιοχή από τα αίματα, να θάψουν όσους νεκρούς είχαν απομείνει και απαγόρευσε για πάντα την ανθρωποφαγία. Τους έμαθε να ψήνουν το κρέας των ζώων και να μην τρώνε ποτέ ωμό -πράγμα που τους ικανοποίησε πολύ-, τους χώρισε σε ομάδες και τους ανέθεσε αρμοδιότητες. Έτσι, άλλοι κυνηγούσαν, άλλοι μάζευαν καρπούς, άλλοι μαγείρευαν, άλλοι έκαναν κατασκευαστικά και επισκευαστικά έργα κ.τ.λ. Όλοι εργάζονταν, όφειλαν να πλένονται και να φροντίζουν για την καθαριότητα. Με τον καιρό έμαθε τη γλώσσα τους και επινόησε αλφάβητο γι' αυτήν. Φρόντισε δε να διδάξει σε όλους γραφή, ανάγνωση και αριθμητική. Ο εκχριστιανισμός των ανθρωποφάγων Εκτός όμως από τις καθαρά εκπολιτιστικές παρεμβάσεις του, επέβαλε και κάποιες συνήθειες ηθικής χριστιανικής ζωής, χωρίς όμως να διδάξει ποτέ για το Χριστό. Έτσι απαγόρευσε την πολυγαμία και κοινογαμία που είχαν. Έφτιαξαν οικογένειες που η κάθε μια έμενε στο δικό της καλυβάκι. Επίσης μετέφρασε στη γλώσσα τους την Καινή Διαθήκη -είχε μαζί του μία-, τους έβαλε να φτιάξουν αντίγραφα και τη μελετούσαν ο καθένας καθημερινά. Τους είχε μαγέψει τόσο το περιεχόμενο της, που όλοι μελετούσαν και απήγγειλαν στίχους της Κ. Διαθήκης απ' έξω. Όταν λοιπόν ήταν έτοιμοι άρχισε να τους εξηγεί τα της πίστεως μας, ξεκινώντας από το ότι ο ίδιος δεν είναι Θεός, αλλά απεσταλμένος του, μέχρι και το απολυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού. Έγιναν όλοι τους πιστοί και μάλιστα επεδείκνυαν πολύ ζήλο στη μελέτη της Αγίας Γραφής και στην κατήχηση που έκανε ο Φιλόθεος. Εν τω μεταξύ είχε ναυαγήσει κι άλλο πλοίο. Το δεύτερο ναυάγιο Ειδικά στο έργο του εκχριστιανισμού των ανθρωποφάγων απέκτησε βοηθούς δύο νέους ναυαγούς. Είχε γίνει πάλι άλλο ναυάγιο και οι δύσμοιροι είχαν πέσει στα χέρια γειτόνων ανθρωποφάγων. Ο Φιλόθεος και η φυλή του πολέμησαν και τους έσωσαν. Ήταν δύο Ευρωπαίοι ιεραπόστολοι, ένας αγγλικανός και ένας ρωμαιοκαθολικός. Αφού συνειδητοποίησαν πώς γλίτωσαν και τι έργο είχε επιτελέσει ως τότε ο Φιλόθεος, συμφώνησαν να τον βοηθήσουν αποδεχόμενοι μετά από συζήτηση να ακολουθήσουν στις βασικές του αρχές το Ορθόδοξο δόγμα, την κοινή της πρώτης χιλιετίας πίστη. Και οι δύο, με αγνό φρόνημα και καλή διάθεση βοήθησαν στη διδασκαλία του ευαγγελίου στους ιθαγενείς. Τρίτο ναυάγιο - θαυμαστό τέλος Με τη συμπλήρωση τριών ετών από το πρώτο ναυάγιο του Θεόφιλου, ναυάγησε πάλι ένα πλοίο από το οποίο κατάφεραν να σώσουν έναν ηλικιωμένο και έναν νεότερο. Τελικά αυτοί ήταν πατέρας και γιος, ο πατέρας Επίσκοπος και ο γιος διάκονος, που πήγαιναν ως απεσταλμένοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου για ιεραποστολή στην Ινδία. Έτσι, χάριτι Θεού, μπορούσε να ολοκληρωθεί το ιεραποστολικό έργο. Ο Επίσκοπος δεν πίστευε σε αυτά που έβλεπε, ήταν όμως όλα πέρα για πέρα αληθινά. Προέβη σε λεπτομερή εξέταση όλων των ιθαγενών και, αφού διαπίστωσε ότι όλοι τους ήξεραν σε βάθος την Ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, τους βάπτισε και τέλεσε τους γάμους τους. Μαζί βαπτίστηκαν και οι δύο ετερόδοξοι ιεραπόστολοι, που μέσω του παραδείγματος και της ορθής θεολογικής κατάρτισης του Θεόφιλου, ασπάστηκαν με ζήλο και θέρμη την Ορθόδοξη πίστη. Τελέστηκε η Θεία Λειτουργία και συμμετείχαν όλοι, για δε το Θεόφιλο, που είχε τρία χρόνια να μεταλάβει, ήταν ανεπανάληπτη στιγμή. Μεγάλη όμως ήταν και η χαρά για το «ποίμνιο» του, τους ιθαγενείς για τους οποίους υπήρξε πραγματικά πνευματικός πατέρας. Μάλιστα χειροτονήθηκε ιερέας ο πρώην αρχηγός των ιθαγενών, που είχε δείξει ανάλογη πρόοδο στη γνώση και στη ζωή του. Ο Επίσκοπος χειροτόνησε επίσης τον π. Φιλόθεο. Έτσι ιδρύθηκε ουσιαστικά εκεί η πρώτη Ορθόδοξη Εκκλησία στα νησιά Τσάγος, από τον Ιεραπόστολο Φιλόθεο Αθηναΐδη. Σε λίγες ημέρες πέρασε από εκεί κοντά ένα πλοίο. Οι πέντε πλέον λευκοί αναχώρησαν με προορισμό την Αυστραλία, ενώ οι ιθαγενείς έμειναν πίσω, συνεχίζοντας τη χριστιανική ζωή τους, με το δικό τους ποιμένα και με στόχο να εκχριστιανίσουν και τους κατοίκους των γειτονικών νησιών. Ο Θεόφιλος φρόντισε να κρατήσει επαφή και αργότερα τους επισκέφτηκε ξανά, φροντίζοντας όσο μπορούσε για την πνευματική τους πρόοδο.
0 Comments
Leave a Reply. |
ΕπικοινωνίαΤις καταγγελίες, τα παράπονα και τις απόψεις σας, μπορείτε να τα στείλετε στο email:
taneatismikrospilias24 @yahoo.gr Δημοφιλέστερα άρθρα |