Ο homoconsumens είναι ο άνθρωπος που έχει για βασικό στόχο όχι να κατέχει πράγματα, αλλά να καταναλώνει όλο και περισσότερα, εξισορροπώντας έτσι το εσωτερικό του κενό, την παθητικότητα, τη μοναξιά και το άγχος του... Του Βασίλη Σιαφάκα
Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από το γιγαντισμό των επιχειρήσεων και των βιομηχανιών, από τις κυβερνητικές και εργασιακές γραφειοκρατίες, το άτομο που δεν ελέγχει σε τίποτα τα πλαίσια της εργασίας του, νιώθει ανίσχυρο, απομονωμένο, βαριεστημένο και γεμάτο άγχος. Ταυτόχρονα, η ανάγκη του κέρδους από τις μεγάλες βιομηχανίες, μέσα από τη διαφήμιση, τον μεταβάλλει σ΄έναν αχόρταγο άνθρωπο, ένα αιώνιο βυζανιάρικο βρέφος που θέλει να καταναλώνει όλο και περισσότερα και για το οποίο τα πάντα γίνονται αντικείμενο κατανάλωσης – τα τσιγάρα, το ποτό, το σεξ, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, τα ταξίδια, ακόμα και η μόρφωση, τα βιβλία, οι διαλέξεις. Νέες τεχνητές ανάγκες δημιουργούνται και τα ανθρώπινα γούστα χειραγωγούνται. (Ο χαρακτηρισμός του homoconsumensστις πιο ακραίες μορφές του είναι ένα γνωστό ψυχολογικό φαινόμενο. Το συναντάμε σε πολλές περιπτώσεις καταθλιπτικών ή αγχωτικών ατόμων που καταφεύγουν στο υπερβολικό φαγητό και τα υπερβολικά ψώνια ή τον αλκοολισμό για να εξισορροπήσουν την κρυφή τους κατάθλιψη ή το άγχος). Το πάθος της κατανάλωσης έχει αρχίσει να γίνεται η κύρια ψυχική δύναμη στη σημερινή βιομηχανική κοινωνία. Ο homoconsumens ζει με την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ενώ, ασυνείδητα υποφέρει από ανία και παθητικότητα. Όσο μεγαλύτερη ισχύ αποκτάει πάνω στις μηχανές, τόσο ανίσχυρος γίνεται σαν άνθρωπος, όσο περισσότερο καταναλώνει, τόσο περισσότερο γίνεται σκλάβος των αυξανόμενων αναγκών που δημιουργεί και χειρίζεται το βιομηχανικό σύστημα. Μπερδεύει την έξαψη και τον εντυπωσιασμό με τη χαρά και την ευτυχία, την υλική άνεση με τη ζωντάνια, η ικανοποίηση της απληστίας γίνεται το νόημα της ζωής και η επιδίωξή της, η νέα θρησκεία. Η ελευθερία στην κατανάλωση γίνεται η ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας. Αυτό το πνεύμα της κατανάλωσης είναι το αντίθετο ακριβώς από το πνεύμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως την οραματίστηκε ο Μαρξ. Είχε διακρίνει καθαρά τον κίνδυνο του καπιταλισμού και ο στόχος του ήταν μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος είναι πολύς και όχι μια κοινωνία όπου χρησιμοποιεί πολλά. Ήθελε να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τις αλυσίδες της υλικής του απληστίας, έτσι που να αφυπνιστεί ζωντανός και ευαίσθητος και όχι δούλος της λαιμαργίας του. Η παραγωγή υπερβολικού αριθμού χρήσιμων πραγμάτων καταλήγει στη δημιουργία υπερβολικού αριθμού άχρηστων ανθρώπων. Ο στόχος δεν είναι το maximum(μέγιστο) αλλά το optimum(κάλλιστο) της κατανάλωσης, η ικανοποίηση των ουσιαστικά ανθρώπινων αναγκών που αποτελούν το μέσο για μια ζωή πιο γεμάτη και πιο πλούσια.
0 Comments
Leave a Reply. |
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣΕπικοινωνίαΤις καταγγελίες, τα παράπονα και τις απόψεις σας, μπορείτε να τα στείλετε στο email:
taneatismikrospilias24 @yahoo.gr Δημοφιλέστερα άρθρα |